Column: Klein Duimpje in Kralingen

Er was eens een klein jongetje uit Rotterdam Oost, Woutje Stein. Die dartelde zo graag over het kunstgras in het Kralingse Voetbalbos. Hij strooide er met passjes in plaats van broodkruimels en scoorde af en toe een wonderschone goal. Hij was niet de grootste maar wel de beste van de elf dwergen, nam zijn team op sleeptouw en af en toe versloegen ze met z’n allen een hele grote reus. Dat was lachen natuurlijk, een zeer lange nek/neus naar alle criticasters en stuurlui. Maar het bleef wisselvallig en een week later konden ze net zo goed verliezen van de niet zo wijzen uit het verre Oosten of een vreemdelingenlegioen uit het nog verdere Zuiden. Trainer Repelsteeltje probeerde van alles, maar mag slechts hopen op een opleving van Woutje. Maar liefst geen hattricks of andere tovertrucs, want de Grote Boze Wolven liggen op de loer. Die bieden een grote zak met snoep of dukaten en voor je het weet zit Woutje in de koets naar een ver oord, ver weg van het mooie voetbalbos.

Repelsteeltje stond met de handen langs z’n getrimde baard vanaf de zijlijn druk te dirigeren, maar kreeg het team en Woutje maar lastig aan de praat. De magie van het kunsttapijt leek uitgewerkt, de geest was uit de fles. De muiltjes van de spelers leken wel van glas, dat is natuurlijk niet handig als je ook af en toe een stevige tackle in moet zetten. Het spel is breekbaar en het koekhuisje brokkelt langzaam af. Wie niet sterk is, moet slim zijn, maar op deze manier blijft Klein Duimpje voor altijd klein. Het hoeft niet, liever niet zelfs, met Zevenmijlslaarzen van nul naar honderd. Maar een beetje vooruitgang is welkom, alles liever dan deze stilstand. Nu is het elk voorjaar weer bibberen voor die lelijke kol die degradatie heet. Als die je eenmaal in haar ouwe klauwen heeft, schiet alles in de kramp en mag je bidden voor een goede afloop.

Maar zover is het niet, een simpel signaal vanuit de achterban behoedt Woutje of Repelsteeltje wellicht voor de fatale giftige appel. Want voor je weet lig je een jaar of wat in een comateuze toestand en dat wil je niet. Spreekwoordelijk natuurlijk, maar wellicht spreken een aantal van deze vergelijkingen tot een ieders verbeelding. Want hoop is goed, maar vertrouwen is beter. Dat laatste komt vanzelf weer met een paar goede resultaten en dan leven we met z’n allen in het Kralingse voetbalbos nog heel erg lang en heel erg gelukkig…

Met sportieve groet,
Hansie Hansie

Deze column is gepubliceerd in het derde Pro Excelsior magazine van het seizoen 2018-2019. Deze wordt voorafgaand aan de thuiswedstrijd tegen PEC Zwolle op zondag 17 maart uitgedeeld bij de ingang van het stadion.

Foto: Excelsior Rotterdam