‘Trouw zijn wij allemaal present. Dus jij toch ook?’

Wij gaan naar het terrein, naar ons Woudestein.

Voor één keer mocht het eindelijk weer. Verre van normaal, maar het voelde wel weer even zo. Spanning voor een wedstrijd. Een Excelsior-sjaal om. Een biertje op het fanplein. De tribune oplopen. Juichen en schreeuwen bij een doelpunt. Onze Kralingse helden in levenden lijve in actie zien.

Het voelde alsof de laatste keer slechts een paar weken geleden was, in plaats van die ellenlange 220 dagen. En al was het maar één avond, nog geen drie uur zelfs, het was er één die ik nog heel lang zal koesteren.

Het geeft weer hoop op wat komen gaat. Week in, week uit. De Excelsiorfamilie weer zien. Samen juichen, samen schelden, samen treuren. Met een biertje te veel op en schorre stem weer naar huis. Niemand weet wanneer, maar die tijd komt elke dag weer iets dichterbij.

Die paar uur tegen FC Dordrecht deden beseffen van wat voor ontiegelijk mooie club wij fan zijn. En zorgde ervoor dat ik zelfs in een dramatisch seizoen als deze zo enorm trots ben. Trots op ons Excelsior.

En daarom verleng ik zonder ook maar een seconde na te denken opnieuw mijn seizoenkaart. Zoals ik na elke degradatie deed, in de coronacrisis, en in 2048 nog altijd zal doen.

Want als het sein voor de strijd wordt gegeven, trouw zijn wij dan allemaal present. Dus jij toch ook?

Dylan Metselaar